Leestip Frans: Au revoir là-haut

Altijd zit de Grote Oorlog in het collectieve geheugen van de Fransen gegrift en worden er boeken over vol geschreven. Bijna honderd jaar na het begin van die oorlog won de roman Tot ziens daarboven de Prix Goncourt. En terecht: Pierre Lemaîtres boek is een overweldigend meesterwerk over de niet afgeloste schuld aan de soldaten. Een pakkend verhaal, doeltreffend, geestig en boeiend verteld. We volgen het grillig pad van twee overlevenden van de laatste veldslag, Albert en Edouard, die we ontmoeten in de hallucinante openingsscène die je altijd zal bijblijven. Zij zullen 475 pagina’s lang ernaar streven hun absolute vijand, de vreselijk opportunistische bad guy, Henri D’Aubéry-Pardelle, te grazen te nemen.

De complexe intrige van bedrog, verraad, jaloezie, trots en nog meer van dat soort fraaie menselijke eigenschappen, zit zo knap in elkaar dat je geniet van het ontrafelen van deze als een detective vermomde psychologische roman. Ingewikkeld is de plot niet: het aantal personages is beperkt, hun karakterisering zorgvuldig opgebouwd en duidelijk. In tal van scènes komt de ervaring als thriller- en scenarioschrijver van de auteur om de hoek kijken.

De oplichterspraktijken rond de doodskisten bijvoorbeeld, die, om kosten te besparen, best wel een tien centimeter korter mochten, waardoor er flink gepropt diende te worden en de juiste botten met de juiste naamplaatjes regelmatig elders terecht kwamen, is een cynische en tegelijkertijd hilarische passage, die overigens wel gebaseerd is op de waargebeurde geschiedenis. Nooit meer kijk je, rijdend langs de begraafplaatsen van Noord-Frankrijk, op dezelfde manier naar de duizenden witte kruizen.
Deze roman, die ook verfilmd is, zit vol verbeeldingskracht en is vlot leesbaar, dankzij de wat nonchalante, humoristische toon. Leesgenot gegarandeerd!