Gebied 19

‘Als u dit leest, bent u achtergebleven. U kunt uw leven geheel naar eigen wens vormgeven, de door u gekende overheid is vertrokken’. Dit is de boodschap die Tomas te lezen krijgt, als hij op de dag na zijn bruiloft alleen wakker wordt. Zijn vrouw is nergens te bekennen, zijn stiefzoon is ook verdwenen. Wanneer hij de hond gaat uitlaten, zijn de straten angstwekkend leeg. Bij het buurthuis drommen vreemd genoeg de mensen samen. In het zicht van een klimaatramp op aarde blijkt dat zich een verandering van ongekende proporties heeft voltrokken. Een verandering die iedereen al had zien aankomen, behalve Tomas. De mensen die verdwenen zijn, zijn overgeplaatst naar planeet TOI-700. Daar kunnen zij gewoon verder leven. Alles is er net iets groter en ruimer. Er is echter een klein probleem: niet iedereen kan van de aarde overgebracht worden naar de nieuwe leefomgeving. Dat confronteert Tomas met de vraag waarom hij op aarde achtergebleven is. De titel van _Gebied 19_ verwijst naar een gebied in de hersenen waar binnenkomende beelden worden geregistreerd. In deze roman voert Gerritsen een gedachte-experiment uit waarbij de reacties en de emoties van de mensen centraal staan en trefzeker worden beschreven. De roman, die vooral bestaat uit vlot geschreven dialogen, roept veel intrigerende vragen op waarop de auteur geen antwoord geeft, maar die de lezer op een paradox wijzen: door even te geloven in iets ongelooflijks, kan de lezer zien hoe gevaarlijk geloven is. Deze constatering stemt tot nadenken.