Halfbaard

In de middeleeuwen was er niet veel keuze in hoe je de dagen doorbracht. Je bewerkte het land, werd soldaat of ging het klooster in. De dertien jarige Sebi voelt niet veel voor deze keuzes en gaat in _Halfbaard_ op zoek naar wat de toekomst voor hem in petto heeft. Als hij zich realiseert dat hij professioneel verhalenverteller wil worden, heeft hij het niet makkelijk in een dorp in het oerkanton Schwyz, waar de schop van de doodgraver elke dag te horen is en engelen nauwelijks van duivels te onderscheiden zijn. Van Halfbaard, een vreemdeling die de oorzaak van zijn bizarre uiterlijk maar mondjesmaat onthult, leert de jongen wat mensen beweegt, maar vooral hoe je ook in barre tijden het beste van jezelf kunt maken. De universele vraag hoe en wie verhalen vertelt, geeft deze roman een verrassend hedendaags tintje. Zeker wanneer een deel van de dorpelingen verwikkeld raakt in een politiek steekspel met de huidige heersers van het gebied, krijgen personages te maken met roddel, achterklap, maar ook met bewust verspreide desinformatie. Hoe vatbaar mensen in dit boek kunnen zijn voor sterk aangedikte verhalen over heroïsche daden op het slagveld, doet niets onder voor de manier waarop we in de eenentwintigste eeuw conclusies trekken aan de hand van verschillende informatiebronnen. De overeenkomsten tussen nu en zeven eeuwen geleden is wat _Halfbaard_ zo interessant maakt. Of zoals één van de personages perfect samenvat waar deze roman en literatuur om draait: ‘verhalen bedenken is net liegen, maar op een mooie manier’.