Het verboden rijk

Slauerhoff wordt wel ‘een gedoemde zwerver’ genoemd. Zijn gevoelens van onvrede en verlangen naar ‘een gevaarlijk leven’ hebben hem voortgejaagd over de verre zeeën. Hem kenmerkte ook een drang naar vergetelheid die vaak op een neiging tot zelfvernietiging dreigde uit te lopen. Als scheepsarts vloog hij uit: op de Java-China-Japanlijn, op reizen naar Zuid-Amerika. Zelfs zijn vakantie gebruikte hij voor tochten op zee. ‘Een woningloze’ die, als hij in Nederland is, verlangt naar de zee en als hij op zee is zich een rustige huiselijke haard wenst. Dit kenmerkt ook zijn romans en novellen: hij roept barbaarse of decadente tijdperken op waarin piraten en outcasts, onmaatschappelijke en veroverraars zich thuis voelen. Doem en vernietiging kenmerken de gebeurtenissen op zee, schipbreuk, verzonken vastelanden en het piratenleven; het is allemaal aanwezig. De doelloosheid van het leven straalt regelmatig uit zijn werk. Het verboden rijk begint als het dagboek van Camoës, de 16-eeuwse schrijver van het Portugese heldendicht De Lusiaden die vanwege zijn verboden liefde voor de kroonprinses uit zijn geboorteland wordt verbannen. Hij noemt haar Diana in zijn dagboek. Als hij na een schipbreuk in een Portugese kolonie komt, wordt hij gevangengenomen. Later stuurt de procurador hem naar Peking, maar hij verdwaalt met zijn gezantschap in de woestijn. Het relaas van Camoës wordt onderbroken door een fragment over een Ierse marconist, wiens belevenissen zo sterk lijken op die van de dichter dat hij kan doorgaan voor diens dubbelganger. Heden en verleden gaan door elkaar lopen. Een experimenteel werk!