Mam, ik ben geen crisis

Dit is het verhaal van Ismaîl Mamo (1996). Hij werd geboren in Syrisch-Koerdistan, waar hij op het punt stond om geneeskunde te gaan studeren toen hij voor ISIS moest vluchten, weg uit Kobani. Zijn vlucht ging via Turkije, Griekenland, Servië, Hongarije en Duitsland tot hij uiteindelijk in Nederland terecht kwam. Aangekomen in Ter Apel besloot hij: ik ga de taal leren en iedereen vertellen waarom ik hier ben en waarom ik blijf. Het werd het boek _Mam, ik ben geen crisis_, een autobiografische roman in dagboekvorm. De Baran uit het boek is de alter-ego van Ismaîl en het is diens eigen (vlucht-)verhaal. Als hij na acht jaar, in het bezit van de Nederlandse nationaliteit, terugkeert in zijn geboortedorp voor familiebezoek voelt hij de behoefte zijn levensverhaal te vertellen. Hij doet dit zittend aan het graf van zijn gestorven moeder in twee weken tijd. Hij vertelt haar wat hem is overkomen, sinds haar overlijden. Terug in Nederland schrijft hij zijn boek. Het is een ontroerend, indringend verhaal, dat je meeneemt in hoe het is te vluchten. Je voelt hoe het is in Nederland een vluchteling te zijn als er gedemonstreerd wordt tegen vluchtelingen, maar ook wat een hartverwarmend welkom doet. Je raakt onder de indruk van zijn doorzettingsvermogen, levenslust en veerkracht. In acht jaar na aankomst heeft hij een bestaan opgebouwd. Hij spreekt en schrijft Nederlands en Engels, is bijna afgestudeerd aan ArtEZ hogeschool. Hij heeft zijn doel bereikt te laten zien dat hij geen (vluchtelingen-) crisis is, maar een medemens.