Houthakken

De ik-verteller in _Houthakken_ is na een langdurig verblijf in het buitenland naar Wenen teruggekeerd en neemt een uitnodiging aan voor een souper bij het echtpaar Auersberger, met wie hij vroeger zeer nauw bevriend was, maar die hij twintig jaar niet heeft gezien. Het souper, de Auersbergers spreken van een ‘kunstzinnig avondmaal’, wordt gegeven ter ere van een toneelspeler bij het beroemde Weense Burgtheater, die die avond de rol van Ekdal in _De wilde eend_ van Ibsen speelt en daarom niet voor elf uur wordt verwacht. Terwijl het gezelschap op de toneelspeler wacht – het wordt later en later en iedereen raakt steeds meer beschonken – zit de ik-verteller in een fauteuil in een donker hoekje, uit het zicht, en laat zijn associaties, waarnemingen en gedachten de vrije loop: over zichzelf, de aanwezigen, van wie hij er velen eveneens nog van vroeger kent, en over hun vriendin Joana, die zelfmoord heeft gepleegd en die ze diezelfde dag hebben begraven. De roman heet _Houthakken_. Een afrekening en met ironie, humor en zelfspot neemt de onbetrouwbare ik-verteller de pretenties en huichelarij van zijn kring Weense (pseudo-)kunstenaars en -literaten stevig onder handen. Daarbij spaart hij ook zichzelf niet. Niemand kan zo fabuleus furieus zijn als Thomas Bernhard. Zijn pulserende, bedwelmende, onmiskenbare stijl dwingt de lezer tot doorlezen. _Der Spiegel_ rekent _Houthakken_ tot de honderd beste Duitstalige romans van de afgelopen honderd jaar.