Het eiland van de verdwenen bomen

Cyprus, 1974, de tieners Kostas en Defne ontmoeten elkaar heimelijk in de plaatselijke taverne, onder de vijgenboom die door een holte in het dak omhoog groeit. Dat is de enige plek waar zij, een Turkse, en hij, een Griek, elkaar ongezien kunnen treffen. Dan breekt de oorlog uit. Kostas wordt naar een oom in Londen gestuurd, Defne blijft achter.
Tientallen jaren later probeert hun dochter Ada, na de dood van haar moeder, de geheimen van haar familie te ontwarren. Het enige aanknopingspunt dat Ada heeft, is een vijgenboom die in de achtertuin groeit.

De burgeroorlog op Cyprus is aanleiding om veel universelere onderwerpen aan te snijden: trauma en ecologie. Daarbij heeft het verhaal iets magisch, niet in de laatste plaats vanwege de vijgenboom, één van de vertellers. Hierdoor wordt het gegeven tijd in een interessant perspectief geplaatst: bomentijd versus mensentijd.
Het boek, met veel lagen en zeker niet zonder humor, is garantie voor een boeiende en inspirerende bespreking!