Verboden schrift

Valeria, een Italiaanse vrouw van 43 jaar, besluit op een zondagmorgen in een opwelling een schrift te kopen voor haarzelf. Eenmaal thuis vindt ze er nergens een veilige bewaarplaats voor. Ze heeft eigenlijk helemaal geen eigen plek. Als ze dat kenbaar maakt, beginnen man en kinderen hartelijk te lachen: waar zou mama nou toch een eigen kastje of laatje voor nodig hebben? Ze heeft toch zeker geen minnaar? Als ze oppert dat ze misschien wel een eigen dagboek zou willen bijhouden lachen ze haar uit: “Wat zou je daar dan in willen schrijven, mama ?”

Ze verstopt het schrift uiteindelijk op vreemde plekken, zoals in de voddenzak of in een mand verstelwerk. Dat maakt haar wel onrustig; ze is altijd bang dat het toch gevonden wordt. Ze begint haar dagboek met korte notities, maar de ontboezemingen worden steeds intiemer. Ze schrijft over gesprekken met haar eigenzinnige dochter Mirella en haar gemakzuchtige zoon Riccardo, die vooral bezig is met de relatie met zijn vriendin in plaats van met zijn studie. Haar man Michele zoekt na zijn werk vooral de rust van de krant en de radio.

Door het schrijven wordt zij zich ervan bewust dat partners langzamerhand uit elkaar groeien en van haar eigen verlangens. Ze beseft dat haar huishoudelijk gesloof niet zo belangeloos is als zij dacht en uiteindelijk staat ze voor de keuze om haar eigen lot te kiezen of te voldoen aan de verwachtingen van haar gezin. Knappe observaties over een zich ontwikkelende vrouw in een traditioneel vrouwenbestaan. Een feministische roman uit de vijftiger jaren.