Connemara

De ‘provincie’ is in een groot en bovendien sterk centralistisch ingericht land als Frankrijk wel even wat anders dan in het aangeharkte Nederland, waar alles binnen handbereik ligt. Nicolas Mathieu, zelf afkomstig uit het stadje Épinal in het agrarische noordoosten van Frankrijk, kent de enorme psychologische afstand tot het onaantastbare Parijs. Het is in zijn nieuwe roman 'Connemara' opnieuw een wezenlijk thema.

De welbekende hit ‘Les Lacs de Connemara’ van Michel Sardou uit 1981gaat over het Ierse platteland, in Frankrijk is het echter al jarenlang een song waarin ‘de provincie’ centraal staat. De provincie met zijn kleinschalige leven en minder fortuinlijke inwoners dan in de grote steden. Hoofdpersonen Hélène en Christophe zijn beiden juist ontsnapt aan die provincie. Hélène bouwt een internationale topcarrière op bij één van de grote consultancybureaus, terwijl Christophe, die op school niet gezien werd, het maakt als ijshockey-international. Beiden zaten in dezelfde tijd op school in Épinal, maar vertrokken daarna naar de grote stad.

Hélène worstelt met de grootstedelijke uitingen van sociale uitsluiting, netwerken en met haar leeftijd. Vooral wanneer stagiaire Lison haar confronteert met de laconieke instelling van de jongste generatie. Op advies van Lison gaat Hélène daten. Dat gebeurt eerst wat knullig, maar als oud-schoolgenoot Christophe in beeld verschijnt begint Hélène aan iets volstrekt nieuws.

Voor zijn eerdere roman De uitzichtlozen kreeg Nicolas Mathieu de Prix Goncourt.