Een kleine filosofie van grote emoties

In het essay _Een kleine filosofie van grote emoties_ schetst Ignaas Devisch de veranderende plaats van emoties in de publieke ruimte. Tot een aantal decennia geleden werd er van je verwacht dat je je gevoelens voor een ander verstopte. In de afgelopen jaren is er steeds meer ruimte gekomen voor het delen van je emoties. Dit is, volgens Devisch, allereerst een positieve verandering, maar hij belicht ook de minder goede kanten ervan. De mogelijkheid tot het bespreekbaar maken van je emoties lijkt af en toe door te schieten in een verplichting om dit te doen. Als dat gebeurt, wordt de ene verwachting alleen maar vervangen voor een andere verwachting. Dat lijkt niet wenselijk. Het opleggen van druk om over emoties te spreken kan anderen, en ook jezelf, de kans ontnemen om in alle rust deze gevoelens te verwerken. Daarnaast kan het pijnlijk of ongepast zijn om alles bespreekbaar te maken, of kan het een ander kwetsen. Het praten over emoties moet gepaard gaan met een juiste manier van denken over en omgaan met deze emoties. Als dat ontbreekt, kan een zogenaamde ‘spreekcultuur’ juist hele ongewenste uitwerkingen hebben. De verplichting om emoties te bespreken, terwijl je je daar eigenlijk niet bij op je gemak voelt, is daar slechts één van. In zijn essay zoekt Devisch een balans tussen het spreken en het zwijgen en vraagt hij aandacht voor de waarde van de stilzwijgende emotie.