De lege hemel. Over eenzaamheid

De mens is als een verdoolde in deze uithoek van het universum aan zichzelf overgelaten. Onze denkkracht, ons wetenschappelijk vernuft, parachuteert ons de lege hemel in. Slob gaat in haar boek op zoek naar de dimensies van eenzaamheid. Ze definieert eenzaamheid als een diepmenselijk talent dat voortkomt uit ons vermogen tot zelfreflectie. Wanneer wij op onze eigen situatie reflecteren en vaststellen dat we verbondenheid missen, kunnen we ons daardoor verdrietig voelen. We kunnen lijden aan dat wat afwezig is. Slob bespreekt de inzichten van denkers als Blaise Pascal en Simone de Beauvoir tot aan Frans de Waal. Aangevuld met voorbeelden uit literatuur, film en muziek, en met David Bowie als gids, maakt Slob het begrip eenzaamheid op aansprekende wijze meer inzichtelijk. Het gaat binnen onze samenleving veel over eenzaamheid, zo zouden er steeds meer sociaal geïsoleerde ouderen zijn en zou het toenemende gebruik van beeldschermen leiden tot minder écht menselijk contact. Maar kloppen deze eenzaamheidsclichés eigenlijk wel?