Dichter bij Vincent

Niet zozeer Vincents kunst staat in dit boek centraal, maar juist de gewone, alledaagse, huis-tuin-en-keuken voorwerpen die afgebeeld staan op zijn bekende werken in de periode 1881-1890. Van Gogh wist de huisraad zo nauwkeurig vast te leggen dat kunsthistoricus Van Dongen ze heeft kunnen herleiden tot het dorp en/of de fabrikant waar ze gemaakt zijn. Zo komt er een stoet aan voorwerpen voorbij: niet alleen de afgebeelde vazen, potten, pijpen, kannen, bordjes en kopjes, maar ook de lampen, klokken en zelfs de hoeden en mutsen. Door deze manier van kijken zie je geen zonnebloemen meer maar bloemen in een (te kleine) vaas. En de vaas blijkt geen vaas te zijn maar een pot à graisse voor het inmaken van bijvoorbeeld eend. Hoe weet ze dat allemaal? Waar komen die voorwerpen vandaan? De verkoopcatalogus wordt erbij gehaald, de fabriek getraceerd en de rage van de fédora (hoed) op Vincents portret van Armand Roulin wordt uitgelegd. En dat zijn nog maar een paar voorbeelden want met Van Dongen zoeken we mee naar scherven uit de beerput van de pastorie in Nuenen, lezen we over boedelinventarissen, krantenberichten en natuurlijk wat Vincent er zelf over schreef in zijn brieven. Ontnuchterend? Misschien wel. Natuurlijk gaat het uiteindelijk om de kunstwerken die tot ons spreken, maar ik moet zeggen: het is een leuke en originele manier om het beeld van Vincent te complementeren.